ඉතින් කන්ථක නුඹට වෙහෙසද ?
හෙලන්නෙපා කදුළක් ඔහෝමම
හිස නමන්නං නුඹෙ ප්‍රේමෙට
මියැදේවී ජීවිතේ මැදියම

ජීවිතේ දුක් ගගක් මහ දිග
ඉතිං නෑ කාටත් උත්තර
තරාදියකට දෑමූ හදවත
තබා යමි මේ දියෙන් එතෙරව

ජන්නයෙක්වත් නැතිව මාළිග
ගෙවුනු කාලය දරනු බැරිවම
හිත් තැලූ යසොදර කවියටම
නුඹත් ගොලුවුනු කණිසමකි මෙය

සත් පියුම් පිපුණාද ජන්මෙට
සත්කඩකි හිස මැරී උපදින
චන්ද්‍ර මණ්ඩල පිරිවරා මැද
අරැණැල්ල වී ඉදින් සකිසද

ඉතින් කන්ථක නුඹට වෙහෙසද ?
හෙලන්නෙපා කදුළක් ඔහෝමම....
කාටවත් නෑ ඉතින් උත්තර...